In mijn review van De Untouchables, betoogde ik dat Hollywood heeft moeite om recht te doen aan Al Capone, want hij was effectief “wordt het cliché van de Hollywood gangster”. Bij uitbreiding is de Amerikaanse cinema maar al te vaak bezweken voor de gevaren van de ‘big man history’; ze wordt zo gemakkelijk verleid door de vaak opwindende mythologie van beroemde individuen dat haar weergave van genoemde mensen alle schijn van realiteit of geloofwaardigheid verliest. Zelfs in gevallen waar de waarheid vreemder is dan fictie, presenteert Hollywood haar vaak op een manier die ons doet vermoeden dat ons de waarheid helemaal niet wordt verteld.Toen Nicholas Pileggi Wiseguy schreef, zei hij dat hij”een soldaat in het leger van Napoleon wilde pakken”. Hij wilde, met andere woorden, de observaties van een gewone speler in het drama, ontdaan van alle spin en legend-making die de leidende mannen omringt. Martin Scorsese blonk als regisseur vaak uit in het vinden van het opmerkelijke, opvallende of schokkende in de gewone omgeving, en in het gebruik van subtiele veranderingen in het vertellen van verhalen (inclusief zijn gepatenteerde gebruik van muziek) om zijn publiek te misleiden. De combinatie van deze twee talenten is daarmee een match made in heaven, en als je het koppelt aan drie knallende centrale voorstellingen, wordt Goodfellas echt een geweldige film.Er is een zeer dunne lijn in de cinema tussen het afbeelden van iets in nauwgezette detail en het glamouriseren ervan. Films zo gevarieerd als Green Street en Death Wish zijn in de val gelopen van het prijzen van iets volkomen ellendig en verachtelijk in hun (vermeende) verlangen om zo nauwkeurig en realistisch mogelijk over de betrokken mensen te zijn. Zo vaak criminelen in misdaaddrama ‘ s of thrillers worden opgezet in het begin als de mensen die we zouden moeten beschimpen, maar hun opwindende exploits en rebelse houding (zoals geschreven door Hollywood) kunnen hen vaak spannender maken dan de gezagsgetrouwe burgers (vooral als Kevin Costner erbij betrokken is).Goodfellas, zoals ze meer dan twee decennia daarna zachtjes doden, slaagt omdat het elk rooskleurig beeld van een leven aan de verkeerde kant van de wet verwerpt-en doet het zonder dat het voelt als een morele les die in ons hoofd wordt gehamerd. Maar waar Andrew Dominik ‘ s film zijn criminelen opzette als lowlifes en ze vervolgens lager liet zinken, trekt Scorsese ons langzaam naar binnen, biedt ons de romantische of Stijlvolle kant van de Italiaans-Amerikaanse misdaad en trekt dan het tapijt onder onze voeten als het te laat is om weg te lopen. Het starten van de film in media res met de dood van Billy Batts is niet alleen een manier om te voorkomen dat het een standaard ‘rise and fall’ verhaal wordt: door te beginnen op het punt waarop de dingen veranderen, weten we vanaf het begin dat hoe goed het ook lijkt, het niet zal duren en het niet zal betalen.Elke romance die binnen Scorsese ‘ s film blijft is zeer ironisch, met zijn aandacht voor detail en kennis van zijn eigen erfgoed wordt gebruikt om de meer gewelddadige en grafische aspecten klinken des te meer waar. Met The Godfather en de vervolgfilms was er altijd een element van nostalgie naar ‘het oude land’, naar de traditionele structuren van het Siciliaanse leven en de rol van de maffia in het behoud van die orde. Goodfellas erkent dit erfgoed (en, door De Niro ’s aanwezigheid, de invloed van Francis Ford Coppola’ s werk), maar de families die het presenteert zijn disfunctioneel en ongewenst; de man is agressief, ontrouw en twee gezichten, terwijl de vrouwen zijn ofwel onderdrukt, lucht-hoofd of te gedrogeerd om zorg.Een van de meest voorkomende thema ‘ s van misdaadfilms is het idee dat mensen zich tot misdaad wenden omdat het leven van een conventioneel, gezagsgetrouw leven niet het comfort of het niveau van luxe brengt waar mensen naar verlangen of begeren. Films over oplichters, zoals Catch Me If You Can Of The Sting, zetten vaak rechttoe rechtaan personages op als fundamenteel zwak, arm en ongewenst in een poging om de levensstijl van hun hoofdpersonages aantrekkelijker te maken. Goodfellas komt in dit opzicht direct ter zake.: Henry Hill wordt een gangster omdat hij houdt van de rijkdom die het brengt, en omdat het maken van een hoop geld door het beroven of oplichting van mensen is makkelijker dan het werken van een eerlijke, slecht betaalde baan. De film laat ons Henry ‘ s acties rationaliseren, zodat we onszelf uitschelden als het misgaat, en vervloeken dat we het hadden moeten zien. coming.In een verdere vergelijking met The Godfather, Goodfellas is zeer geïnteresseerd in de manier waarop criminelen werken als disfunctionele families. Er zijn dezelfde zorgen over bloed en ras (Italiaans Versus Iers), dezelfde rivaliteiten en jockying voor positie, en dezelfde mix van respect en angst die de vaderlijke figuur omringt. Maar waar Michael Corleone een insider is, wanhopig om uit het familiebedrijf te komen, om vervolgens herhaaldelijk terug te worden getrokken door zijn loyaliteit, is Henry een buitenstaander voor wie Paulie als surrogaat vader dient. In beide gevallen voelen de leidende mannen zich onder druk gezet om op een bepaalde manier te handelen of bepaalde rollen te vervullen op basis van de verwachtingen van de vaderfiguur, ondersteund door traditie en hun gedeelde waarden.Zo veel van wat Goodfellas groot maakt, ligt in de manier van het vertellen ervan. In the excellent making-of documentary Getting Made bespraken Pileggi en Scorsese het belang van Ray Liotta ‘ s voiceover, met de nadruk op de gebruikte taal in plaats van het gebruik ervan om de plot te verplaatsen. In plaats van te worden gebruikt om “een kleine barst in het script te patchen”, zoals Pileggi het zei, geeft de voiceover ons een gedetailleerd inzicht in Henry ‘ s denkproces; door ons de kleine details en observaties over het dagelijks leven te geven, voelt hij zich meer als een echt persoon. Naarmate zijn reacties geloofwaardiger worden, wordt hij meer relateerbaar en worden we verder naar binnen getrokken, en gaan we mee met zijn beslissingen, zelfs als de angst weg vreet op de achtergrond.Deze aanpak wordt verder versterkt door het gebruik van muziek. In de post-Quentin Tarantino wereld, waar het gebruik van ongebruikelijke, soms incongruente popsongs om een scène te begeleiden praktisch normaal is, is het gemakkelijk om te vergeten hoe vakkundig Scorsese muziek en bewegende beelden trouwt. Zijn ogenschijnlijk encyclopedische kennis betekent dat hij zeer zelden voor de voor de hand liggende of middelmatige keuze gaat, en zijn smaak is uitstekend. Niemand anders zou ervoor hebben gekozen om Cream ‘s’ Sunshine of Your Love ‘ als de steun aan de reeks waar Robert De Niro besluit in zijn hoofd te doen met degenen die betrokken zijn bij de Lufthansa heist. Meerdere keren terug kijken, maakt de scène nog completer, tot het punt waar het niet werkt zonder it.In zijn recensie van Sweeney Todd: The Demon Barber van Fleet Street, Mark Kermode zei dat alle van Tim Burton ’s films waren” proberen uit te barsten in song.”Scorsese mag dan geen bonafide musical hebben gemaakt sinds New York, New York, maar hij heeft zijn intuïtieve begrip behouden van hoe muziek de diepste gedachten van een personage kan overbrengen. Zelfs als hij galoppert door een heleboel plot om dingen vooruit in een montage, het voelt behendig en persoonlijk in plaats van opvulling. Er is hier geen beter voorbeeld van dan de reeks rond ‘Layla’ van Derek and the Dominos: het vloeit perfect, met de perfecte timing en choreografie die Stanley Kubrick bereikte met zijn SteadyCam shots, maar zonder klinisch te zijn of de aandacht te vestigen op de kunstmatigheid van de situatie.De hele film ziet er uitstekend uit, mede dankzij de cinematografie van Michael Ballhaus, die eerder met Scorsese had gewerkt aan After Hours, The Colour of Money en The Last Temptation of Christ. Hij vangt de periode gevoel op een tee, brengen net genoeg van de kleuren en stijlen van de setting zonder het gevoel als een pastiche. Zijn begrip van Scorsese ’s visuele stijl was zo precies dat er vaak weinig dekking van een bepaalde scène nodig was; opnamen zoals de lange track door het restaurant werden meerdere keren geschoten vanuit dezelfde positie, in plaats van met meerdere camera’ s tegelijk te schieten en vervolgens de beste stukjes aan elkaar te naaien in de bewerking.De centrale optredens in Goodfellas zijn eersteklas, waarbij elk van de drie leidende mannen een kans krijgt om te schitteren. Ray Liotta is geweldig als Henry: je kunt de hoeveelheid onderzoek en voorbereiding zien en waarderen die hij erin gestopt heeft, en toch is het niet gemanierd of ingetogen – hij laat los wanneer hij kan en wordt net genoeg bewaakt wanneer dat nodig is. Robert De Niro is geweldig als Jimmy Conway, het brengen van al zijn vertrouwde vaardigheden aan de partij, maar hard werken in elke scène om trouw te zijn aan het karakter in plaats van alleen leunen op eerdere successen. En Joe Pesci, die een Oscar won voor zijn optreden, is een rotje, die impulsief en gevaarlijk is zonder over-the-top te lijken. De ondersteunende cast is ook uitstekend, met name Paul Sorvino als Paulie en de knallende Lorraine Bracco, die prachtig balanceert Karen ‘ s wanhoop, jaloezie en gevoel van in iets boven haar hoofd.Goodfellas is een geweldige misdaadfilm en een van de hoogste pieken in Scorsese ‘ s illustere carrière. Hoewel het verliest een beetje momentum in de laatste 15 minuten, alles tot op dat punt is bijna perfect, met grote optredens worden geëvenaard door een strak script en zeer bekwame richting, het creëren van een boeiende filmische ervaring die meer dan houdt tot herhaling bekijken. Het blijft een van de grootste films van het begin van de jaren negentig en een van de ijkpunten waaraan alle volgende misdaadfilms moeten worden getoetst.