Noot van de redactie:

religie is slechts een klein deel van een veel groter en complex geostrategisch en politiek beeld. Kijken naar de sektarische conflicten in het Midden-Oosten door de lens van een 7e-eeuws conflict is daarom zowel simplistisch als misleidend, stelt Ömer Taşpınar. Dit artikel wordt geleverd door Syndication Bureau, een opinion and analysis content provider gericht op het Midden-Oosten (www.syndicationbureau.com; Twitter: @ SyndicationBuro).het Westen is geobsedeerd door de Islam sinds Samuel Huntington ‘ s voorspelling van een “botsing der Beschavingen” veranderde in zichzelf vervullende profetie na de terroristische aanslagen van 11 September 2001. De perceptie en woordenschat van “jihad versus kruistocht” is nu gemeengoed in een gepolariseerde mondiale context die steeds meer wordt gedefinieerd door identiteitspolitiek. Een oppervlakkige, op religie gerichte analyse domineert ook een groeiend segment van het Westerse denken over de meeste kwesties in het Midden-Oosten, variërend van de transformatie van Turkije Onder President Recep Tayyip Erdogan tot de opkomst van ISIS in Syrië en Irak. Deze neiging om de rol van de Islam te overschatten is nergens meer uitgesproken dan in het analyseren van de sektarische kloof in het Midden-Oosten tussen soennieten en sjiieten. Volgens de heersende wijsheid is dit een” oorlog binnen de Islam, ” met twee rivaliserende gemeenschappen vechten sinds mensenheugenis. Het concept van “oude tribale haat” lijkt afgestemd op het conflict en is een cliché geworden in het verklaren van deze zogenaamd hardnekkige bloedvete.

• Ömer Taşpınar
• niet – Resident Senior Fellow-Foreign Policy, Center on the United States and Europe
• verwant
• Hoe de Iran-Irak oorlog gestalte zal geven aan de regio voor de komende decennia
• the Iranian revolution and its legacy of terrorism
• Syrië en de Zesdaagse Oorlog: A 50-years perspective

Ömer Taşpınar

niet – Resident Senior Fellow-Foreign Policy, Center on the United States and Europe

Nader Hashemi en Danny Postel, in hun uitstekende boek, “sektarisering: Het in kaart brengen van de nieuwe politiek van het Midden-Oosten,” een compilatie van politici, journalisten en experts die nooit moe van het herhalen van deze mantra van tijdloze soennitische-sjiitische haat. De Amerikaanse senator Ted Cruz heeft bijvoorbeeld gesuggereerd dat ” soennieten en sjiieten sinds 632 betrokken zijn geweest in een sektarische Burgeroorlog, Het is het toppunt van overmoed en onwetendheid om de Amerikaanse nationale veiligheid afhankelijk te maken van de oplossing van een 1.500 jaar oud religieus conflict.”Mitch McConnell, de meerderheid leider van de Amerikaanse senaat, heeft opgemerkt dat wat er in de Arabische wereld is “een religieus conflict dat is aan de gang voor een millennium en een half. George Mitchell, een voormalig senator zelf, heeft ook dit verhaal omarmd: “eerst is een soennitische-sjiitische splitsing, die begon als een strijd voor politieke macht na de dood van de Profeet Mohammed. Dat gebeurt over de hele wereld. Het is een enorme factor in Irak nu, in Syrië en in andere landen.”Zelfs New York Times columnist Thomas Friedman beweert dat de” belangrijkste kwestie in het Midden – Oosten is de 7e eeuw strijd over wie is de rechtmatige erfgenaam van de Profeet Mohammed-sjiieten of soennieten.”

Dit schisma heeft diepe historische wortels. De kloof begon inderdaad kort na de dood van Profeet Mohammed en was gecentreerd op de kwestie van rechtmatige opvolging. Toch roept het koppelen van het verleden aan het heden een simpele vraag op: zijn moslims in Irak, Syrië, Jemen en Libanon nog steeds dezelfde oorlog aan het voeren die teruggaat tot de beginjaren van het geloof? Is religie de kern van hun conflict? Het korte antwoord is nee.

religie is slechts een klein deel van een veel groter en complex geostrategisch en politiek beeld. Het bloeden in Syrië of Jemen zou niet stoppen als soennieten en sjiieten het plotseling eens zouden worden over wie de rechtmatige opvolger van Mohammed was. Het is daarom zowel simplistisch als misleidend om naar de sektarische conflicten in het Midden-Oosten te kijken door de lens van een 7e-eeuws conflict.

Dit luie verhaal van een primordiaal en tijdloos conflict moet worden vervangen door een serieuze analyse. En dat zou er een moeten zijn die kijkt naar wat de soennitische-sjiitische sektarische wedstrijd is geworden in de 21e eeuw: een modern conflict in mislukte of falende staten gevoed door een politieke, nationalistische en geostrategische rivaliteit.de sektarische oorlogen van het huidige Midden-Oosten hebben hun wortels in het moderne nationalisme, niet in de islamitische theologie. Deze sektarische conflicten zijn proxy oorlogen geworden tussen Iran en Saudi-Arabië, twee nationalistische actoren die hun strategische rivaliteit nastreven op plaatsen waar het bestuur is ingestort. Wat er gebeurt is niet de vermeende heropleving van oude haat, maar de mobilisatie van een nieuwe animus. De instrumentalisatie van religie en de sektarisering van een politiek conflict is een betere manier om het probleem te benaderen, in plaats van religie te projecteren als de drijvende kracht en grondoorzaak van de hachelijke situatie.

soennieten en sjiieten slaagden erin om gedurende het grootste deel van hun geschiedenis naast elkaar te bestaan toen een klein deel van de politieke orde voor de veiligheid van beide gemeenschappen zorgde. Met andere woorden, de twee gemeenschappen zijn niet genetisch voorbestemd om elkaar te bevechten. Conflict zit niet in hun DNA, en oorlog is niet hun bestemming.hetzelfde geldt voor de nationalistische rivaliteit tussen Iran en Saoedi-Arabië. Het regionale conflict tussen Teheran en Riyad is noch primordiaal, noch hardnekkig. Pas in de jaren zeventig waren Iran en Saoedi-Arabië monarchische bondgenoten tegen het nationalistische republicanisme van Egypte onder Nasser. Kortom, soennieten en sjiieten voeren geen religieuze oorlog. In plaats daarvan zijn Iraanse en Arabische nationalismen betrokken bij een regionale rivaliteit – met name in Syrië en Irak – waar het bestuur is ingestort.het is heel goed mogelijk dat de opkomst van de identiteitspolitiek in het Westen de meeste Amerikaanse en Europese beleidsmakers, analisten en journalisten verblind heeft, die zich nu bijna uitsluitend op de Islam richten zonder veel aandacht te besteden aan politieke, economische en sociale drijfveren van spanning en conflict in het Midden-Oosten. Hun valse diagnose zal alleen maar valse recepten voeden.het is tijd om te stoppen voor het Westen om zijn obsessie met de Islam te stoppen en te beginnen zich te richten op de politieke, institutionele en geostrategische factoren achter sektarisme.