karakter van de stad

eens een afgelegen buitenpost aan wat werd beschouwd als de verste rand van de bekende wereld, had Lissabon zich gevestigd als een centrum van operaties voor Portugese exploratie tegen de 15e eeuw. Het stadscentrum werd verwoest door een aardbeving in 1755, maar werd herbouwd door de marquês de Pombal. Deze zeemeeuw stad van veelkleurige huizen en elegante parken en tuinen is niet langer de hoofdstad van een uitgestrekt overzees rijk. Het is gereconstrueerd als een bruisende moderne metropool. In 1994 werd Lissabon uitgeroepen tot Europese cultuurstad en in 1998 werd de wereldtentoonstelling (Expo ’98) gehouden. Dat evenement leidde tot de grootste vernieuwing van de stad sinds de wederopbouw die volgde op de aardbeving van 1755, met inbegrip van de bouw van de gecombineerde weg-spoor Vasco da Gama brug en andere uitgebreide upgrades van de transportinfrastructuur van de stad. De beurs was ook de belangrijkste katalysator voor de bouw langs de rivier de Taag van een oceanarium, jachthavens, hotels, commerciële complexen en uitgaansgelegenheden.

ondanks de modernisering behoudt Lissabon in veel opzichten de lucht van een 19e-eeuwse stad. De varinas (visverkopers) die door de straten zwerven gekleed in lange zwarte rokken dragen nog steeds hun waren in manden op hun hoofd. Schepen binden zich vast aan kades, waar de klank van trolleyauto’ s zich vermengt met de hoorns van schepen. Bij dageraad deponeren vissersboten hun vangst voor lawaaierige veiling bij winkeliers in Lissabon, terwijl de visverkopers wachten om de manden te vullen die ze door de straten voeren. Verder landinwaarts maakt de vismarkt plaats voor de even kleurrijke en luidruchtige groente-en fruitmarkt. De haven van Lissabon onderhoudt een intimiteit met de stad die gebruikelijk was in de dagen voor stoom. Temidden van de vrachtschepen, oorlogsschepen, cruiseschepen en veerboten, wordt een pittoreske noot getroffen door de Fragata ‘ s van Fenicische oorsprong; deze halvemaanvormige boten met hun opvallende zwarte rompen en roze zeilen voeren nog steeds het grootste deel van de vuurtoren van de haven uit.

de algemene contouren van de stad blijven zoals ze al honderden jaren zijn. Lissabon is nog steeds een stad van balkons en vergezichten. Een aantal van de meest opvallende van de laatste kan worden gezien vanaf de miradouros, de terrassen onderhouden door de gemeente op zeven van haar hellingen. (Veel Lisboeta ‘ s, zoals de mensen van Lissabon bekend staan, beweren dat hun stad zeven traditionele heuvels heeft, zoals Rome. Al eeuwenlang bespreken Lisboetas de symptomen van een aandoening waarvan ze denken dat ze endemisch zijn in hun stad: saudade (“melancholie”), een staat van angst getemperd door fatalisme dat wordt weerspiegeld in fado (“het lot”), de melodieuze maar diep emotionele volksliederen die nog steeds te horen zijn in specifieke restaurants, vooral in de historische wijken van Alfama en Bairro Alto.