de historische bevolking van Europees Rusland bestond uit Slavische, Fins-Oegrische, Duitse, Turkse, Kaukasische, Scandinavische, Baltische, Finse, Khazariaanse, Hongaarse en Noorse volkeren.sommige theorieën zeggen dat sommige vroege Oost-Slaven in het hedendaagse West-Rusland aankwamen (ook in Oekraïne en Wit-Rusland) ergens in het midden van het eerste millennium na Christus. De Oost-Slavische stam van de Vyatichis was afkomstig uit het land rond de Oka rivier. Fins-Oegrische, Baltische en Turkse stammen waren ook aanwezig in het gebied (hoewel grote delen van de Turkse en Fins-Oegrische mensen werden geabsorbeerd door de Slaven, er zijn grote minderheden in het Europese Rusland vandaag). De westelijke regio van Centraal-Rusland werd bewoond door de Oost-Slavische stam van de Severiërs.een van de eerste regio’ s van de roes volgens de eerste kroniek van Sofia was Veliky Novgorod in 859. Eind 8e en begin tot midden 9e eeuw n. Chr. werd het Kaganaat van de roes gevormd in het moderne westen van Rusland. De regio was een plaats van operaties voor Varangiërs, Oost-Scandinavische avonturiers, kooplieden en piraten. Van het einde van de 9e tot het midden van de 13e eeuw maakte een groot deel van het huidige Europese Rusland deel uit van het Kievse Rijk. De landen van de Rus ‘Khaganaat en Kievse Rus’ waren belangrijke handelsroutes en verbonden Scandinavië, het Byzantijnse Rijk, de Rus’ mensen en Wolga Bulgarije met Khazaria en Perzië. Volgens oude Scandinavische bronnen waren Novgorod, Kiev, Polotsk, Smolensk, Murom en Rostov de 12 grootste steden van het Kievse Rijk.door handel en cultureel contact met het Byzantijnse Rijk nam de Slavische cultuur van de roes geleidelijk de oosters-orthodoxe religie aan. Veel bronnen zeggen dat Rjazan, Kolomna, Moskou, Vladimir en Kiev werden vernietigd door het Mongoolse Rijk. Na de Mongoolse invasie ontstond de Moskovitische Rus, gedurende al die tijd hadden West-Rusland en de verschillende RUS Regio’ s sterke culturele contacten met het Byzantijnse Rijk, terwijl de Slavische cultuur voortdurend werd gecultiveerd. De elementen van het Oost-Slavische heidendom en het christendom overlapten elkaar en produceerden soms zelfs een dubbel geloof in Moskovitische Roes’.in de veertiende eeuw diende Moskoviet Rusland als tussenpersoon in de handel tussen Europa en Perzië en Turkije. Gedurende al die tijd had de Russische cultuur niet alleen sterke culturele banden en uitwisselingen met Centraal-Europa en Azië, maar ook met de vele etnische minderheden die tot op de dag van vandaag in Rusland bestaan, zoals Tataren, Oekraïners, Fins-Ugrics, Bashkirs en Tsjoevasjen. Terwijl Rusland evolueerde in perioden van tijd met een evenwichtige Europese invloed, was het tsaar Peter de Grote die Rusland wilde hervormen en het naar een ware westerse normen en manier van leven brengen. Peter de Grote was in staat om de Russische samenleving gedeeltelijk te veranderen, Er was verzet onder boeren, de traditionalisten en Oudgelovigen binnen de Orthodoxe Kerk. Met de Sovjet-Unie werd Rusland afgesneden van de westerse cultuur. In de jaren negentig hoopten de Russische politieke elites Rusland te integreren in het Westen. De Russische cultuur werd eeuwenlang gevormd door het orthodoxe geloof, de Slavische tradities, het Cyrillische schrift, de geografische ligging tussen Europa en Azië, met belangrijke Zweedse, Nederlandse, Franse, Poolse, Litouwse en Duitse invloeden, van 1500 tot 1945. Belangrijke culturele invloed kwam ook uit Tataren, Kaukasiërs, Iran, Mongolië, Ottomaanse Rijk en andere Centraal – en West-Aziatische culturen. Ondanks al deze invloeden uit de Westerse en Aziatisch-Oosterse culturen en vele gemeenschappelijke tradities met Rusland, werd de Russische cultuur herhaaldelijk blootgesteld aan langere isolaties die een onafhankelijke, andere soort cultuur creëerden, die in vele elementen verschilde van zowel Westerse als Oosterse culturen en haar eigen Russische anders-zijn creëerde. In het tijdperk van globalisering zoekt de Russische elite naar een ontwikkeling waarin Rusland, als soevereine staat met zijn eigen cultuur, tradities en identiteit, kan deelnemen aan wereldwijde samenwerking.