Myasthenia gravis is een onderwerp van enorme belangstelling bij neurologen. Slangen vergiftiging, echter, die aanleiding geeft tot een klinisch beeld dat lijkt op een myasthenic crisis, heeft weinig interesse gewekt bij neurologen. Deze stand van zaken bestaat deels omdat de meeste slangenbeten voorkomen in gebieden waar artsen, laat staan neurologen, niet vaak worden gevonden. Daarom hebben weinig neurologen een geval van slangenbeet met betrokkenheid van het zenuwstelsel gezien. Dit is jammer, omdat veel van de gepubliceerde gevallen van slangenbeet zijn de armere vanwege het gebrek aan gedetailleerd onderzoek en observaties die een neuroloog zou kunnen hebben verstrekt. Niet alleen is het klinische beeld van de envenomatie van slangen een fascinerend beeld waar de neuroloog, hematoloog, cardioloog en nierarts een gemeenschappelijke klinische interesse kunnen vinden, maar een begrip van de manier waarop slangengif op het zenuwstelsel werkt is van belang voor de neuroloog aangezien de neurotoxische slangengif voornamelijk op de neuromusculaire kruising werken. Ze veroorzaken een slappe verlamming van de vrijwillige spieren en veroorzaken de dood door obstructie van de luchtwegen en/of ademhalingsinsufficiëntie. Net als de gezuiverde defibrinerende fractie(“Arvin”) van het gif van de Maleisische Pit Adder (Agkistrodon rehodostoma), die momenteel wordt gebruikt en geëvalueerd als anticoagulans, werden de thereapeutische mogelijkheden van een gezuiverd neurotoxine die een slappe verlamming van twee dagen of meer zou kunnen produceren ruim voor 1891 door Lauterer, die, als gevolg van zijn experimenten, “injecteerde Viper GIF…onder de huid van een jongen die aan tentanus treaumaticus (kaakkramp) leed en daardoor de spieren van het hele lichaam verslapte.”Dit hoofdstuk zal in eerste instantie het klinische beeld beschrijven van de betrokkenheid van het zenuwstelsel bij slangenbeet, met bijzondere nadruk op Australische slangenbeet. De beschrijving zal gebaseerd zijn op waarnemingen gedaan in het Port Moresby General Hospital over een periode van zeven jaar bij 56 patiënten met verlamming na slangenbeet, en op enkele gepubliceerde gevallen van Australische slangenbeet. De discussie zal dan betrekking hebben op een aantal van de recent gepubliceerde werken over de werking van slangengif op het zenuwstelsel, die voornamelijk betrekking hebben op elapid-vergiften. Er zijn verschillende recente reviews die de toxische eigenschappen en werking van alle soorten slangengif beschrijven.